لیریکا ( LYRICA 75mg )

پرگابالین به زیرواحد کمکی (پروتئین a2-d) کانال‌های کلسیمی وابسته به ولتاژ در سیستم عصبی مرکزی متصل می‌شود، و به طور مؤثر گاباپنتین-[3H] را جابجا می‌کند.

دردهای عصبی
صرع
اختلال اضطراب فراگیر

مصرف در دوران برداری:

از لایریکا نباید در دوران بارداری استفاده شود مگر در صورت لزوم (در صورتی که منافع آن برای مادر به مراتب بیشتر از خطر احتمالی آن برای جنین باشد).
در زنان که احتمال بارداری آن‌ها وجود دارد باید از یک روش جلوگیری از بارداری مؤثر استفاده شود.

مصرف در دوران شیردهی :

معلوم نیست که آیا پرگابالین از شیر مادر دفع می‌شود یا نه، اما، در شیر موش مشاهده شده است. بنابراین، در طول درمان با پرگابالین توصیه می‌شود از شیردهی مادر اجتناب شود.

150 تا 600 میلی‌گرم در روز به ‌صورت دو یا سه دوز منقسم.

لایریکا را می‌توان همراه با یا بدون غذا مصرف کرد.

دردهای عصبی:

درمان با پرگابالین را می‌توان با یک دوز 150 میلی‌گرم در روز آغاز کرد. بر اساس پاسخ و تحمل بیمار می‌توان دوز را در یک بازه زمانی 3 تا 7 روزه تا 300 میلی‌گرم افزایش داد، و در صورت نیاز، می‌توان آن را پس از یک بازه زمانی 7 روزه دیگر حداکثر تا 600 میلی‌گرم افزایش داد.

صرع:

درمان با پرگابالین را می‌توان با یک دوز 150 میلی‌گرم در روز آغاز کرد. بر اساس پاسخ و تحمل بیمار می‌توان دوز را پس از یک هفته تا 300 میلی‌گرم در روز افزایش داد. پس از یک هفته دیگر می‌توان به حداکثر دوز 600 میلی‌گرم در روز رسید.

اختلال اضطراب فراگیر:

150 تا 600 میلی‌گرم در روز به‌صورت دو یا سه دوز منقسم. نیاز به درمان باید مرتباً بررسی شود.

درمان با پرگابالین را می‌توان با یک دوز 150 میلی‌گرم در روز آغاز کرد. بر اساس پاسخ و تحمل بیمار می‌توان دوز را پس از یک هفته تا 300 میلی‌گرم در روز افزایش داد. پس از یک هفته دیگر، می‌توان دوز را تا 500 میلی‌گرم در روز افزایش داد. پس از یک هفته دیگر می‌توان به حداکثر دوز 600 میلی‌گرم در روز رسید.

قطع درمان با پرگابالین:

طبق شیوه‌های بالینی فعلی، در صورتی که درمان با پرگابالین باید قطع شود، توصیه می‌شود این کار به تدریج و حداقل در عرض یک هفته صرف نظر از نشانه‌های درمانی انجام شود.

بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی:

پرگابالین اساساً از طریق گردش خون سیستمیک با دفع کلیوی به‌صورت داروی بدون تغییر از بدن دفع می‌شود. از آنجا که دفع پرگابالین با دفع کراتینین ارتباط مستقیم دارد (بخش 5-2)، کاهش میزان مصرف دارو در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی باید طبق دفع کراتینین تنظیم شود.از طریق همودیالیز پرگابالین به طور مؤثر از پلاسما حذف می‌شود (50 درصد دارو ظرف 4 ساعت). برای بیماران همودیالیزی، دوز روزانه پرگابالین باید با توجه به عملکرد کلیه تنظیم شود. علاوه بر دوز روزانه، بلافاصله پس از هر درمان همودیالیزی 4 ساعته بیمار باید یک دوز مکمل نیز دریافت کند

* کل دوز روزانه (میلی‌گرم در روز) باید همان‌گونه که توسط رژیم دوز مصرفی نشان داده شده است تقسیم شود .

+ دوز مکمل یک تک دوز اضافی است.

بیماران مبتلا به نارسایی کبدی:

برای بیماران مبتلا به نارسایی کبدی نیاز به تنظیم میزان مصرف دارو نیست (بخش 5-2).

کودکان و نوجوانان:

لایریکا برای کودکان زیر 12 سال و نوجوانان (12-17 ساله) توصیه نمی‌شود، زیرا اطلاعات کافی در مورد بی‌خطر بودن و اثربخشی آن در این رده سنی وجود ندارد(بخش 5-3).

سالمندان (بالای 65 سال):

به دلیل کاهش عملکرد کلیه، ممکن است دوز پرگابالین بیماران سالمند کاهش یابد (بخش بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی).

از آنجا که پرگابالین عمدتاً بدون تغییر با ادرار دفع می‌شود، در انسانها دستخوش متابولیسم ناچیزی می‌شود (کمتر از 2 درصد یک دوز مصرفی در ادرار به‌صورت متابولیت بازیافت می‌شود)، متابولیسم دارو را در شرایط آزمایشگاهی مهار نمی‌کند، و هیچ پیوندی با پروتئین‌های پلاسما برقرار نمی‌کند، و لذا بعید است در معرض برهمکنش‌های فارماکوکینتیک قرار بگیرد.

بر همین اساس، در مطالعه این دارو در بافت زنده هیچ گونه برهمکنش فارماکوکینتیک مرتبط بالینی بین پرگابالین و فنیتوئین، کاربامازپین، اسید والپروئیک، لاموتریژین، گاباپنتین، لورازپام، اکسید کودون یا اتانول مشاهده نشد. تجزیه و تحلیل آماری فارماکوکینتیک نشان داد داروهای خوراکی ضد دیابت، دیورتیک ها، انسولین، فنوباربیتال، تیاگوبین و توپیرامات هیچ گونه تأثیر معنادار بالینی بر روی کلیرانس پرگابالین ندارند. مصرف همزمان پرگابالین همراه با داروهای ضد بارداری خوراکی نوراتی سترون و یا اتینیل استرادیول تأثیری بر فارماکوکینتیک حالت پایدار هیچ کدام ندارد.

چندین دوز دهانی پرگابالین همراه با اکسی‌کدون، لورازپام، یا اتانول اثرات بالینی مهمی بر تنفس نمی‌گذارند. به نظر می‌رسد پرگابالین یک داروی مکمل برای درمان اختلال عملکرد شناختی یا حرکتی درشت ناشی از اکسی‌کدون است. پرگابالین می‌تواند اثرات اتانول و لورازپام را تشدید کند.

هیچ مطالعه برهم‌کنش فارماکوکینتیکی ویژه‌ای در داوطلبان سالمند انجام نشده است. مطالعات برهمکنش فقط بر روی بزرگسالان انجام شده‌اند.

طبق شیوه بالینی حاضر، برخی از بیماران دیابتی که در طول درمان با پرگابالین وزنشان بالا می‌رود ممکن است به تنظیم داروهای کاهنده قند خون نیاز پیدا کنند.

درمان با پرگابالین با سرگیجه و خواب‌آلودگی همراه است که می‌تواند در سالمندان سبب وقوع سوانح ناگهانی همچون افتادن شود. بنابراین، باید به بیماران توصیه شود تا زمانی که مشخص شود آیا این دارو بر روی توانایی آن‌ها برای انجام این فعالیتها تأثیر می گذارد یا نه ، جانب احتیاط را نگهدارند.

اطلاعات کافی در مورد کنار گذاشتن محصولات دارویی ضدافسردگی همراه برای تحقق تک درمانی با پرگابالین وجود ندارد، چنانچه در وضعیت مکمل صرع نیز با پرگابالین کنترل شده است.

پس از قطع درمان کوتاه‌ مدت و دراز مدت با پرگابالین، علائم کنار گذاشتن دارو در برخی بیماران مشاهده شده است.
از جمله اتفاقاتی که پس از قطع دارو روی می‌دهند عبارتند از:
بی‌خوابی، سردرد، تهوع، اسهال، سندرم آنفلونزا، افسردگی، درد، تعرق و سرگیجه. عوارض قطع دارو باید در همان ابتدای شروع درمان به بیمار گوشزد شوند.

در مورد قطع درمان دراز مدت با پرگابالین، هیچ اطلاعاتی در مورد میزان و شدت علائم کنار گذاشتن دارو که با مدت زمان مصرف و میزان مصرف پرگابالین ارتباط داشته باشد وجود ندارد.
بیماران مبتلا به مشکلات ارثی نادر عدم تحمل گالاکتوز، کمبود لاپارس لاکتاز یا مالاج جذب گلوکز و گالاکتوز نباید این دارو را مصرف کنند.

در درمان دردهای عصبی مرکزی ناشی از آسیب‌دیدگی نخاع، میزان وقوع عوارض جانبی از جمله عوارض جانبی CNS و به خصوص خواب‌آلودگی افزایش می‌یابد.
این عوارض را می‌توان به اثر اعتیاداور ناشی از داروهای همراه مورد نیاز برای این بیماری (به‌عنوان مثال عوامل ضد اسپاسم) نسبت داد. این مورد را می‌توان به هنگام تجویز پرگابالین مد نظر قرار داد.

حساسیت شدید به ماده موثره یا سایر ترکیبات دارو.

عوارض شایع:

اختلالات سیستم ایمنی و خون

نوتروپنی

اختلالات تغذیه‌ای و متابولیسمی

افزایش اشتها

خلق‌وخوی نئشه‌ای، گیجی، تحریک‌ پذیری، کاهش میل جنسی

هذیان، حمله عصبی، بیقراری، آشفتگی، افسردگی، خلق افسرده، تغییرات خلقی، مسخ شخصیت، بی‌خوابی شدید، مشکل در یافتن کلمه، رویاهای غیرطبیعی، افزایش میل جنسی، انورگاسم، کرختی.

دندان قروچه در خواب، ناهنجاری هماهنگی حرکتی، رعشه، نارساگويى عضوى، اختلال حافظه، اختلال توجه، خواب‌رفتگی

تار شدن بینایی، دوبینی

استفراغ، دهان خشک، یبوست، نفخ

خواب‌آلودگی، گیجی

عوارض غیرشایع:

بی‌اشتهایی

افت قند خون

اختلالات روانی

سنکوپ، بهت، گرفتگى عضلانى، بیش فعالی روانی حرکتی، نقص میدان دید، اختلال چشایی، اختلال حرکتی، سرگیجه وضعیتی، رعشه درون تاندونی، حرکت غيرارادى کره چشم، اختلال شناختی، اختلال گفتاری، هیپررفلکسی، کاهش حس، فراموشی، حساسیت زیاد، احساس سوزش

اختلال بینایی، تورم چشم، کاهش حدت بینایی، چشم درد، خشکی چشم، ضعف بینایی، افزایش ایجاد اشک

قرمز شدن پوست، گرگرفتگی

نفس تنگی، خشکی بینی

نفخ شکمی، بیماری ریفلاکس معده، بیش فعالی بزاقی، نفس نفس زدن

عوارض نادر:

حساسیت بالا، بازداری زدایی، خلق‌وخوی برانگیخته، سردرد

اختلالات سیستم عصبی

از دست دادن بینایی محیطی، نوسان بینایی، تغییر درک عمق دید، دیدن نورهای چشمک ‌زن درخشان، سوزش چشم، گشادی مردمک‌ ، لوچی چشم، روشنایی بصری

اختلالاتگوش و حلزون گوش

گرفتگی دهلیزی-بطنی درجه اول، تاکیکاردی سینوسی، برادیکاردی سینوسی، اریتمی سینوسی

فشارخون پایین، فشارخون بالا، سردی محیطی

اختلالات تنفسی، قفسه سینه و ورید اجوف

تنگی نفس، تنگی گلو، نازوفارنژیت، سرفه، گرفتگی بینی، رینیت، خرناس

اختلالات دستگاه گوارشی

آب آوردن شکم، پانکراتیت، ديسفاژي، تهوع

اختلالات پوستی و بافت زیرپوستی

 

باید در جای خشک در دمای بین 15 -25 درجه سانتی‌گراد نگهداری شود.

ممکن است لایریکا حداقل تأثیر را بر روی توانایی رانندگی و کار با ماشین‌آلات داشته باشد. لایریکا ممکن است سبب سرگیجه و خواب‌آلودگی شده و در نتیجه بر روی توانایی رانندگی و کار با ماشین‌آلات تأثیر بگذارد. از این رو به بیماران توصیه می‌شود تا زمانی که مشخص شود آیا این دارو بر روی توانایی آن‌ها برای انجام این فعالیتها تأثیر می‌گذارد یا نه، نه رانندگی کنند، نه با ماشین‌آلات سنگین کار کنند و نه خود را درگیر فعالیت‌های بالقوه خطرناک کنند.