سینگولر (Singulair 10 mg)

در درمان آسم مزمن مونتلوکاست سدیم با دوزهای معادل 10 میلی گرم مونتلوکاست و یکبار در روز داده می شود و مصرف ان باید در بعد از ظهر ها صورت گیرد.
در مورد بچه های 6 سال تمام تا 14 سال می توان دوز معادل با 5 میلی گرم مونتلوکاست تجویز کرد و در کودکان 6 ماهه تا 5 ساله دوز معادل با 4 میلی گرم
نکته این که نباید از آن در درمان حملات حاد آسم استفاده کرد.در برخورد با رینیت آلرژیک فصلی دوزهای مشابه با آسم در بالغین و کودکان 2سال به بالا تجویز می شود.

آسم، رینیت آلرژیک فصلی، رینیت آلرژیک دائمی
بزرگسالان: 10 میلی‌گرم خوراکی یک بار در روز در هنگام غروب
کودکان 6 تا 14 سال: 5 میلی‌گرم (قرص‌های جویدنی) خوراکی یک بار در روز در هنگام غروب
کودکان 2 تا 5 سال: 4 میلی‌گرم (قرص‌های جویدنی) خوراکی یک بار در روز در هنگام غروب
کودکان 12 تا 23 ماهه (فقط آسم) : یک پاکت 4 میلی‌گرم حاوی گرانول دارو، خوراکی در هنگام غروب
کودکان 6 تا 23 ماهه (فقط رینیت آلرژیک دائمی) : یک پاکت 4 میلی‌گرم حاوی گرانول دارو، یک بار در روز در هنگام غروب
کهیر ایدیوپاتیک مزمن
بزرگسالان: روزانه 5 تا 20 میلی‌گرم
پیشگیری از برونکواسپاسم ناشی از ورزش
بزرگسالان و نوجوانان بالاتر از 15 سال: روزانه 10 میلی‌گرم خوراکی
کودکان 6 تا 14 سال: روزانه 5 میلی‌گرم خوراکی

مصرف سینگولر (مونته لوکاست) با داروهای محرک آنزیم های کبدی ممکن است سبب کاهش سطح مونته لوکاست شود.
در صورت مصرف فنی توئین، فنوباربیتال و ریفامپین باید دوز مونته لوکاست تنظیم شود.

قرص سینگولر طی دوره بارداری و شيردهی با احتياط تجويز شود.
صرف این دارو در بیمارانی که اختلالات شدید عملکرد کبدی دارند باید با احتیاط همراه باشد.
نباید از این دارو به طور ناگهانی به عنوان جایگزین داروهای استنشاقی و یا خوراکی کورتیکوستروئیدی استفاده کرد.
از این دارو نمی توان به عنوان تنها داروی درمانی در بیمارانی که پس از فعالیت دچار حملات آسمی می شوند استفاده نمود بلکه این بیماران باید برای جلوگیری از بدتر شدن بیماری خود به مصرف رژیم های درمانی معمول خود شامل بتا آگونیست های استنشاقی و یا خوراکی ادامه دهند.
توصیه می شود بیمارانی که دارای سابقه حساسیت به آسپرین و سایر NSAIDs می باشند علی رغم بهبود عملکرد تنفسی خود پس از مصرف مونته لوکاست ، همچنان از مصرف این داروها اجتناب نمایند.

قرص سینگولر را برای درمان آسم حاد و مهاجم تجویز نکنید.
بیمار باید به داروی ضروری جایگزین دسترسی داشته باشد.
کورتیکواستروئید باید به صورت تدریجی با سینگولار جایگزین شوند. به یک باره داروی کورتیکواستروئید تنفسی یا خوراکی را قطع نکنید.
بیمارانی که به آسپرین حساسیت دارند نباید در حین مصرف سینگولار داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مصرف کنند.
اختلالات روحی در حین مصرف سینگولار گزارش شده اند. لذا بیمار باید از این احتمال آگاه باشد و پزشک معالج نیز در تجویز دارو ریسک احتمالی به نسبت مزیت برای بیمار را ارزیابی کند.
افزایش ائوزینوفیل های خون، که گاه با تظاهرات کلینیکی واسکولیت مشابه سندرم چورگ-استراوس مشاهده می شود، گزارش شده است. این رخداد معمولا، و نه همیشه، با کاهش در درمان کورتیکواستروئید خوراکی مرتبط است.

به طور کلی تمام داروها به موازات اثرات درمانی ، دارای برخی عوارض ناخواسته هستند اگر چه همیشه و تمام عوارض ذکر شده برای این دارو رخ نخواهد داد لیکن در صورت بروز هر یک از آن ها، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید این عوارض عبارتند از :
دردهای شکمی ، احساس کوفتگی ، سرفه ، دندان درد ، اختلال در تعادل ، سوء هاضمه ،تب ، التهاب معده و روده ،عفونت دستگاه تنفسی فوقانی،گرفتگی بینی ، علائم شبه آنفولانزا ،راش پوستی، بی قراری ، واکنش های حساسیتی (ورم صورت ، لب ها ، زبان و گلو) ، کهیر و خارش ، کابوس های شبانه ، کبودی، اسهال، خواب الودگی، توهم، هپاتیت، التهاب پانکراس، زودرنجی، درد مفاصل و ماهیچه ها ، تهوع و استفراغ ، طپش قلب ، احساس کرختی و سوزن سوزن شدن پاها و دست ها ، تشنج و اختلال در خواب

قرص سینگولر را دور از دسترس کودکان نگهداری نمایید.
دارو را در دمای زیر 30 درجه سانتی گراد، دور از نور و رطوبت و درون جعبه نگهداری فرمایید.
از مصرف داروهای تاریخ گذشته جدا خودداری نمایید.